Meer dan negentigduizend huishoudens in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag wonen in slecht geïsoleerde corporatiewoningen. Zij worden komende winter mogelijk hard getroffen door de hoge gasprijzen.

Omgevingsdiensten, die erop toezien dat bedrijven zich houden aan milieuregels, verzaken in veel gevallen hun taak. Wethouders en provinciebestuurders ondermijnen de handhaving.

Terwijl boeren hun trekkers de stoep op reden, sloegen lobbyisten aan de vergadertafel hun slag. Plotseling hebben boeren niet minder, maar méér stikstofruimte.

Om de weerstand van burgers en boeren te omzeilen worden windturbines en zonneparken in toenemende mate gepland in natuurgebieden.

Het principe ‘de vervuiler betaalt’ wordt door vrijwel niemand bestreden, maar de praktijk is anders. Overheden blijken vergevingsgezind richting verontreinigende bedrijven.

Kwetsbare burgers worden aan de gemeentegrenzen geweigerd omdat ze dure zorg nodig hebben. Zo is een groep ‘ongewensten’ ontstaan die elke gemeente liever ziet vertrekken.

Tijdelijk huurcontracten zouden een uitzondering blijven, beloofde de overheid. Maar 'flexibel' werd de norm. Huren stijgen alleen harder en er is meer ruimte voor slechte en onwettige contracten.

Sommige veebedrijven vergiftigen natuurgebieden in hun eentje met meer stikstof dan we gezamenlijk in een jaar besparen door slechts honderd kilometer per uur te rijden.

Afvalbedrijven lappen de regels aan hun laars, vliegen opvallend vaak in brand en zadelen overheden bij faillissement op met hoge opruimkosten.