In onze havens is de afgelopen jaren flink geïnvesteerd vanuit de aanname dat grootschalige doorvoer van fossiele brandstoffen door zal gaan. Daarmee negeert de overheid de klimaatdoelen van Parijs.

Steeds vaker vallen landschappen ten prooi aan monotone distributiecentra. Verzet van burgers mag niet baten. Den Haag gooit schaarse groene ruimte in de uitverkoop.

Omgevingsdiensten, die erop toezien dat bedrijven zich houden aan milieuregels, verzaken in veel gevallen hun taak. Wethouders en provinciebestuurders ondermijnen de handhaving.

Terwijl boeren hun trekkers de stoep op reden, sloegen lobbyisten aan de vergadertafel hun slag. Plotseling hebben boeren niet minder, maar méér stikstofruimte.

Subsidies om milieuvriendelijker te boeren hebben de stikstofuitstoot van veebedrijven tijdens de kabinetten-Rutte niet doen afnemen. Verdere krimp van de veestapel lijkt onvermijdelijk.

Om de weerstand van burgers en boeren te omzeilen worden windturbines en zonneparken in toenemende mate gepland in natuurgebieden.

Het principe ‘de vervuiler betaalt’ wordt door vrijwel niemand bestreden, maar de praktijk is anders. Overheden blijken vergevingsgezind richting verontreinigende bedrijven.

Vaste biomassa, bijvoorbeeld in de vorm van houtpellets, is goed voor een derde van de Nederlandse groene energie. Maar is de ‘oogst’ van het hout dat bij ons wordt opgestookt wel echt duurzaam?